Zakątek pod schodami

Vico

Na wakacjach zakochałam się w pewnym chłopaku. On mówił, że mnie kocha itp miłe słówka. Pewnego wieczoru zaprosił mnie na kolację do resteuracji. Nic nie podejrzewałam. Zbliżała się noc, po wszystkim zaciągnął mnie do samochodu i pojechaliśmy do jakiegoś starego domu. Tam zdarł ze mnie ciuchy i możesz sobie dokończyć - powiedziałam wciąż płacząc na wspomnienia tego wydarzenia - pamiętaj że ci zaufałam - zwróciłam się do chłopaka

Pablo

- Zrobił Ci krzywdę... - dokończył - A co było potem? Nie zgłosiłaś tego?

Vico

Nie chciałam tego pamiętać, ale tego nie da się zapomnieć - mówiłam dalej płacząc - po wakacjach wróciłam jakby nigdy nic do szkoły, nikt nic nie zauważył, od tamtej pory zaczęłam pisać piosenki i śpiewać, nikt o tym nie wiedział póki nie wymyślili tego zespołu i nie namówili mnie na śpiewnie
dzięki niemu zapominam co się stało

Pablo

- Piosenki nie przypominają Ci o tamtym wydarzeniu? - zapytał patrząc na nią

Vico

dzięki nim zapominam, albo próbuje - odwzajemniłam spojrzenie - nie łatwo tak od razu zapomnieć

Pablo

- Wiem... ale lepiej jest zapomnieć niż się zadręczać... - powiedział i uśmiechnął się pokrzepiająco - I nie warto płakać...

Vico

tak wiem, ale to nie łatwe szczególnie widując dziewczyny całujące sie z chłopakami, też bym chciała, ale sama się boje

/ja musze lecieć dokończymy jutro papa/

Pablo

Trochę dziwnie to zabrzmiało ale nic nie powiedział, za dobrze był wychowany;
- Chyba lepiej czekać na odpowiednią osobę niż wiązać się z byle kim... No nie?

/spoko, do jutra./

Vico

Tak, szczególnie po tym co się stało

Pablo

- Właśnie... dlatego nie warto płakać... Czekaj cierpliwie a spotkasz kogoś kto na prawdę będzie na Ciebie zasługiwał.

Vico

masz rację, dzięki za wszystko - powiedziałam i poszłam do pokoju

Pablo

Też z tamtą poszedł.